Χάρτης - Νικουμαρόρο (Nikumaroro)

Η Νικουμαρόρο, πρώην Γκάρντνερ Νήσος, είναι τμήμα των Νήσων Φοίνικα, ανήκει στο Κιριμπάτι και βρίσκεται στον δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό. Είναι μια απομακρυσμένη, επιμήκης, τριγωνική κοραλλιογενής ατόλλη, πλούσια σε βλάστηση και με μια μεγάλη κεντρική θαλάσσια λιμνοθάλασσα. Η Νικουμαρόρο έχει μήκος περίπου 6 χλμ. και λιγότερο από 2 χλμ. πλάτος. Υπάρχουν δύο στενές είσοδοι στον δακτύλιο της ατόλλης, που εμποδίζονται και οι δύο από έναν ευρύ ύφαλο που στεγνώνει στην άμπωτη της παλίρροιας.

Το Νικουμαρόρο είναι μια από τις πιθανές τοποθεσίες όπου η πιλότος Αμέλια Έρχαρτ προσέκρουσε το αεροπλάνο της, κατά το τελευταίο μοιραίο ταξίδι της στην προσπάθεια της να κάνει το γύρο της Γης. Μια έρευνα που δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του 2014, αποδίδει ένα μεταλλικό αντικείμενο που βρέθηκε στο νησί το 1991, στο αεροπλάνο της Έρχαρτ.

Το νησί ήταν γνωστό με διάφορα ονόματα κατά τις αρχές του 19ου αιώνα: Κέμινς Νήσος, Κέμις Νήσος, Μότου Οόνγκα, Μότου Οόνα και Μαίρη Λετίσια Νήσος. Η πρώτη αναφορά θέασης του από Ευρωπαίους έγινε από τον Καπετάνιο Κέμις (ή Κέμιν) από το Βρετανικό φαλαινοθηρικό πλοίο Ελίζα Ανν το 1824. Στις 19 Αυγούστου 1840, το USS Βίνσεννς (Εξερευνητική Αποστολή Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού) επιβεβαίωσε την θέση του και το ανάφερε ως Γκάρντνερ Νήσο, όνομα που του δόθηκε αρχικά το 1825 από τον Τζόσουα Κόφφιν του φαλαινοθηρικού από το Ναντάκετ Γάγγης, πιθανόν από το όνομα του Βουλευτή των Η.Π.Α. Γκίντεον Γκάρντνερ, που ήταν ο ιδιοκτήτης του Γάγγης. Άλλες πηγές υποστηρίζουν ότι το νησί το είδε ο φαλαινοθήρας Τζόσουα Γκάρντνερ, που επίσης αναφέρεται ως καπετάνιος του Γάγγης το 1825.

Το 1856, το νησί διεκδικήθηκε από την εταιρεία CA Ουΐλλιαμς και Σία από το Νέο Λονδίνο στο Κοννέκτικατ υπό την Πράξη Νήσων με Γκουανό. Αποθέματα γκουανό δεν βρέθηκαν και η Αμερικανική διεκδίκηση εγκαταλείφθηκε το 1882. Το 1892, το νησί διεκδικήθηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο από το HMS Κουρασάο. Σχεδόν αμέσως δόθηκε άδεια στον επιχειρηματία Τζων Αρουντέλ για να φυτεύσει κοκοφοίνικες. 29 νησιώτες εγκαταστάθηκαν εκεί και κατασκευάστηκαν κάποιες δομές με αυλακωτές σιδερένιες οροφές αλλά η τρομερή ξηρασία είχε ως αποτέλεσμα την άμεση αποτυχία του εγχειρήματος εντός της ίδιας χρονιάς, το 1893.